3.3. Pod rizikom usluge podrazumeva se sledeće:

1. poslovanje koje znatno odudara od uobičajenog poslovanja stranke koja se bavi sličnom delatnošću;
2. poslovanje koje nema ekonomsku opravdanost (npr. učestalo trgovanje hartijama od vrednosti kada se kupovina obavlja polaganjem gotovine na namenske račune, a ubrzo zatim prodaje ispod cene - tzv. trgovanje hartijama od vrednosti s planiranim gubitkom, neočekivana otplata kredita pre roka ili u kratkom periodu od dana odobravanja kredita, povlačenje sredstava sa individualnog računa člana dobrovoljnog penzijskog fonda u kratkom periodu nakon njihove uplate);
3. transakcije koje stranka vrši u iznosima nešto nižim od iznosa koji su propisani kao limiti za prijavljivanje u skladu sa Zakonom;
4. pozajmice pravnim licima i, posebno, pozajmice osnivača iz inostranstva pravnom licu u zemlji;
5. plaćanje za usluge konsaltinga, menadžmenta i marketinga, kao i druge usluge za koje na tržištu ne postoji odrediva vrednost ili cena;
6. plaćanje robe i usluga partnerima stranke koji potiču sa ofšor destinacija, a iz dokumentacije se jasno vidi da roba potiče iz zemalja iz okruženja;
7. nabavka robe iz zemalja u kojima se ta roba ne proizvodi (npr. uvoz kokosa iz Bosne i Hercegovine);
8. učestalost transakcija po osnovu avansnog plaćanja uvoza robe ili vršenja usluga kod kojih nije izvesno da će roba stvarno biti uvezena, odnosno usluga izvršena;
9. uvećane ili umanjene fakture za robu ili usluge; višestruko fakturisanje;
10. višestruke uplate - isplate za istu robu ili usluge (za isti proizvod koji je nabavljen ili uslugu koja je izvršena vrši se plaćanje više puta istom ili drugom dobavljaču);
11. zloupotreba otpisa robe (stranka često i u većoj meri otpisuje deo prodate robe usled raznih faktora – viša sila, kvarljivost, gubitak robe prilikom transporta, neadekvatan smeštaj, lom i dr – koji se u stvarnosti nisu ni dogodili).

4. Zakon daje ovlašćenje obvezniku da, u zavisnosti od stepena rizika od pranja novca i finansiranja terorizma, kategorizuje stranke i poslovne odnose u tri osnovna stepena rizika. Na osnovu procenjenog stepena rizika obveznik sprovodi adekvatne radnje i mere poznavanja i praćenja stranke. Procena rizika stranke se vrši tokom celog trajanja poslovnog odnosa i stepen rizika se može menjati. Tako na primer, određeni poslovni odnos sa strankom može na početku biti procenjen kao niskorizičan, a zatim se mogu pojaviti okolnosti koje će taj rizik uvećati i obrnuto. Ovo se ne odnosi na slučajeve koji su na osnovu Zakona svrstani u visokorizične i na koje se moraju primenjivati pojačane radnje i mere (loro-korespondentski odnos, strani funkcioneri i uspostavljanje poslovnog odnosa bez fizičkog prisustva stranke).

Radnje i mere poznavanja i praćenja stranke mogu biti opšte, pojednostavljene i pojačane.

Opšte radnje i mere poznavanja i praćenja stranke obuhvataju: utvrđivanje i proveru identiteta stranke, utvrđivanje i proveru identiteta stvarnog vlasnika, pribavljanje informacija o svrsi i nameni poslovnog odnosa stranke.

Pojednostavljene radnje i mere poznavanja i praćenja stranke sprovode se u odnosu na stranke koje su svrstane u niskorizičnu grupu. Da bi obveznik svrstao stranku u nizak rizik, mora da se pridržava uslova propisanih Zakonom i Pravilnikom o metodologiji za izvršavanje poslova u skladu sa Zakonom. Primeri niskog rizika mogu biti: uspostavljanje poslovnog odnosa sa državnim organom, sa akcionarskim društvom čije se hartije od vrednosti kotiraju na tržištu HOV u Srbiji i dr. Takođe, preduzeće za reviziju i ovlašćeni revizor, prilikom uspostavljanja poslovnog odnosa obavezne revizije godišnjih računovodstvenih izveštaja pravnog lica, može vršiti pojednostavljene radnje i mere poznavanja i praćenja stranke, osim ako u vezi sa strankom ili okolnostima revizije postoje osnovi sumnje da se radi o pranju novca ili finansiranju terorizma.